bir gün kendini de unutacaksın evladım!

gençliğim yollarda geçti valla.. eskişehir'den ankara'ya geldim dün otobüsle. 3 saat sürüyor yolculuk. istanbul- ankara'nın yarısı yani neredeyse. çok kolay geçti o yüzden, bilgisayarın pili bitene kadar lost ve how i met your mother izledim birer bölüm. sonra da uyudum, uyandım gelmiştik zaten.

otobüsten indim kol çantamı, bilgisayarımı aldım. ben indim diye kardeşimi aradım, elimi kolumu sallaya sallaya üst kata çıktııııım. kocaman valizleri sürüklemeye çalışan insanları gördüm, "yazık yaa, iyi ki ben çantasız geldim" dedim içimden. sonra bir hafiflik hissettim.. lan çantam nerde? otobüste mi unuttum? valla unuttum! hemen koşarak aşağı indim, otobüs hala yerindeydi neyse ki.. "yazıhaneye yolladık çantayı" dedi muavin. yazıhane de ne güzel kelime di mi :) gittim yazıhaneye, bir üstteki yazıhaneye götürmüşler, neyse getirdiler sağolsunlar.

sırıta sırıta çıktım üst kata. unutkanlık konusunda güzel hikayelerim var ama bunu ilk defa başardım. insan çantasını bagajdan almayı unutur mu ya? böyle şambalak olunur mu?