gitmek..

Geçenlerde yeni tanıştığım biri "aman da aman nasıl hanım hanımcık" dedi bana. Uzun zamandır bunu düşünüyorum. Ne demek ki hanım hanımcık? iyi bi şey gibi duruyor aslında ama bakıyorum hayatıma, yaptıklarıma, yediğim, boklara, üzdüklerime, kırdıklarıma "hanım hanımcık olmak" böyle bi şey değil sanki. Daha iyi bi insan hanım hanımcık sıfatını hak eder gibi geliyor. Kötü müyüm? o da değil aslında. Beni hiç tanımayan biri çevremdekilere sorsa beni eminim %95'i "çok iyi kız yaa" der.

Ben iyi bulmuyorum ama kendimi, bu ara özellikle ayrı bi taktım kendime. Dönem dönem oluyor bu, bazı şeyleri kestiremiyorum. Bu kadar üzüleceğini bilemiyorum insanların, çok hızlı karar veriyorum, çok hızlı uyguluyorum. Arkama bakmıyorum hiç. Aslında benim yüzümden başkalarının üzülmesi en son istediğim şey, hele de sevdiğim insanların üzülmesi. Olmuyor bazen bazı şeyler.. Yok başka açıklaması "olmayınca olmuyor"

Megalomanlık, götü kalkıklık falan olarak algılanabilir bu ama geri dönüp bakıyorum, çok zarar vermişim.. Hayatına girdiğim ve uzun zaman/kısa zaman sonra çıktığım bir sürü insan oldu. Ben çabuk iyileşiyorum enteresan bir şekilde (veya birikiyor bir yerlerde, ben iyileştim sanıyorum) geride bıraktıklarım iyileşemiyor. Hayatlarından çıkacağıma dair bi sinyal vermiyor muyum diyorum, hepsi için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Bağıra bağıra gidiyorum dediğim de var, bana müsade diyerek çekip gittiğim de.. Geride kalanlara üzülüyorum, acımak değil bu ama.. Gerçekten üzülüyorum. Bir bir düşünüyorum hepsini, iyiyse mutluyum, değilse kendimi suçlamaya devam..

Şu anda neler hissettiğimi, gerçekten hiç istemeden yaptığım bir şeyin, üzdüğüm birinin bana ne kadar acı verdiğini bilmeyen kişilerin bu aptal yazıyı anlaması imkansız. Birisi anlasa nolur ayrıca, iyiler her zaman kazanamıyor çünkü..